รอยกรีด

(ผลงานที่ผ่านการคัดเลือก การแข่งขันประกวดเรื่องสั้นประจำเดือนสิงหาคม 2563 หัวข้อ ‘บาดแผล’ จัดโดยคณะกรรมการนิสิตอักษรศาสตร์)

โดย อรุโณทัย ศรีอำไพ

Trigger Warning: Bullying, Self Harm, Suicide

— — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — — —

มึงมันเป็นขยะ

แผลสีแดงยาวเป็นทางปรากฏขึ้นบนท้องแขนของเธอ

ไอ้เสนียดจัญไร

รอยกรีดตามขวางอีกรอยขึ้นขนานกับแผลแรก

มึงน่าจะตาย ๆ ไปซะ

แผลใหม่ขึ้นบนข้อมือ ทับบนขีดสีแดงเรื่อเดิม เลือดค่อย ๆ ไหลซึมออกมา

ถ้ามึงอยากกรีดตัวเอง มึงกดลึก ๆ ไปเลยนะ

คัตเตอร์ที่อยู่ในมืออีกข้างสั่นระริก เธอสูดหายใจเข้า วางใบมีดลงบนข้อมือขวา กลั้นใจกดขอบแหลมนั้นลงไปช้าๆ ก่อนที่เธอจะหยุดแล้วโยนคัตเตอร์ทิ้ง มันกระเด้งสองสามทีก่อนจะนอนนิ่งบนพื้นไม้ เธอซุกหน้าลงกับเข่า จิกเล็บลงบนหัวเหมือนจะฉีกกระชากผมให้หลุดร่วงออกมา หัวใจของเธอเต้นระรัว ลำคอจุกไปด้วยเสียงสะอื้นที่กลั้นเอาไว้

นั่นไงไอ้ตัวประหลาด

เธอดึงแขนเสื้อลงมาบังข้อมือ ก้มลงมองพื้น หลบสายตาของคนที่เดินสวนมา เธอดึงแขนขวาเข้าแนบไว้หน้าลำตัว สองเท้าพยายามขยับให้เร็วที่สุดเท่าที่ทำได้

มันกรีดข้อมือมาจริง ๆ ด้วยว่ะ

เสียงหัวเราะของแก๊งเด็กผู้ชายดังตามมา เธอทำเป็นไม่สนใจ

จะรีบไปไหน มานี่ ขอดูแขนมึงหน่อย

กระเป๋าที่เธอสะพายอยู่โดนดึงไปข้างหลัง เธอหงายหลังล้มลงไปกับพื้น เด็กผู้ชายพวกนั้นเข้าล้อมเธอ เอากรรไกรตัดแขนเสื้อกันหนาวทั้งสองข้าง แล้วจับแขนที่มีแต่รอยแดงของเธอลากเข้าไปในห้อง

ไอ้ตัวประหลาดมันกรีดข้อมือว่ะ

ทุกคนในห้องนั้นต่างหัวเราะอย่างสนุกสนาน บางคนก็ยกเอาโทรศัพท์ขึ้นมาถ่าย เธอพยายามดึงตัวเองออก แต่มือที่จับเธอนั้นกำแน่นเกินไป ดวงตาสองข้างเริ่มแดงก่ำ เธอเหลือบเห็นเงาคนที่ประตู เป็นอาจารย์คนหนึ่งที่เดินผ่านมา เธอร้องเรียกให้เขาช่วยจนสุดเสียง

แต่เขากลับเดินหนีไป

เธอเปิดประตูบ้านเบา ๆ ค่อย ๆ ก้าวเท้าผ่านห้องนั่งเล่นไปยังบันได หูได้ยินเสียงกึงกังจากในครัว เธอรีบจิกปลายเท้าวิ่งขึ้นบันไดเข้าห้องตัวเอง แต่ยังไม่ทันเดินผ่านประตู เสียงตะโกนเรียกก็ดังขึ้นก่อน เธอจึงเดินกลับลงไปเผชิญหน้าแม่ที่ตีนบันได

แขนแกมันรอยอะไร

เธอได้แต่ก้มหน้า แม่กระชากแขนของเธอแล้วถกแขนเสื้อขึ้น เผยให้เห็นรอยแดงเป็นริ้ว ๆ ไปทั่วท้องแขน

แกคิดได้แค่นี้เหรอ กับอีแค่โดนแกล้งมันจะตายเลยหรือไง แล้วแขนเดี๋ยวก็เป็นแผลเป็น ต้องเสียตังค์ไปรักษาอีก

แม่ของเธอเดินกลับเข้าไปในครัว เธอได้ยินเสียงพูดแว่ว ๆ ลอยมา

เด็กปัญญาอ่อน

เธอเดินเข้าห้อง กดล็อกประตู แล้วผลักชั้นหนังสือข้างๆ ขวางประตูไว้อีกที เดินไปอีกฝั่งของห้อง หยิบคัตเตอร์ที่นอนอยู่บนพื้นขึ้นมา

อยู่ไปก็รกโลกเปล่า ๆ

เธอวางใบมีดลงบนข้อมือ กรีดไปตามแนวยาว เลือดค่อย ๆ ไหลลงมาตามแขน

กูบอกมึงให้เอาบุญนะ เห็นเส้นสีเขียวบนแขนไหม มึงกรีดตามนั้นแหละ

เธอบรรจงกรีดลงไปตามเส้นเลือดของตัวเอง น้ำสีแดงไหลอาบชโลมทั่วทั้งแขน เธอกำหมัดแน่นด้วยความเจ็บ

พ่อแม่มึงเขาไม่ได้อยากได้มึงหรอก

เธอมองเลือดที่ไหลอาบจนชุ่มหน้าตัก ตอนนี้แขนของเธอหมดความรู้สึกไปแล้ว เธอนอนราบลงไปกับพื้น จ้องมองเพดานเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนที่ภาพตรงหน้าจะกลายเป็นสีดำ